چگونه می توان آسیب­های آثار حضور بیشتر دختران در سطوح تحصیلات دانشگاهی را در آینده زندگی خانوادگی و اجتماعی کشور کاهش داد؟

 تعدد و تکثر دانشجویان دختر در کنکور و دانشگاه هم یک فرصت است و هم تهدید. از یک سو نیمی از نیروی انسانی جامعه امروز ما را زنان تشکیل می دهند و قطعا بهره­مندی از توان و دانش زنان می تواند به ارتقای سطح علمی و معرفتی جامعه و خانواده ها می شود و بخشی از نیاز کشور به نیروی کار دانا و توانا (متعهد و متخصص) برآورده می شود؛ اما از این حیث که اصرار بر تحصیل تا درجات علمی عالی (ارشد و دکتری) اغلب دانشجویان دختر را از فرصت های ازدواج و پذیرش خواستگار مناسب دور می کند، بحران و آفت زاست. بخشی از دیرپسندی و گاه انصراف از تعهد ازدواج در دختران، افزایش سن و نیافتن زوج مناسب به سبب افزایش توقعات پس از کسب مدارج عالی علمی است؛ بگونه ای که یافتن هم­کفو مناسب علمی و فرهنگی و... با افزایش سن  بسیار دشوار است و این مشکل و شاید بحران جدی است که اکنون جامعه ما را نیز به خود دچار کرده است. بی شک بخشی از بحران جمعیتی جامعه ما ناشی از نهادینه شدن این فرهنگ نادرست است و حتی اگر به هر حال ازدواجی شکل بگیرد به یک یا حداکثر دو فرزند اکتفا خواهد شد. به نظرم حمایت جدی دولت از ازدواج دانشجویی و ایجاد فرصت اشتغال برای دانشجویان پسر در همان ایام تحصیل یا بلافاصله پس از دانش آموختگی  و دادن مشوق­های مادی و معنوی به مزدوجان دانشجویی که از بادوام ترین نوع ازدواج در جامعه ایرانی است  می تواند رافع بسیاری از مشکلات از جمله بحران جمعیتی و تبعات ناشی از انحرافات فکری و آسیب به بافتار زیست عفیفانه جامعه ایرانی باشد.