زندگی مملو از بهانه های مختلف شده است ... بهانه برای ندیدن ... برای زیر پا گذاشتن ... برای قدر ندانستن ... بهانه برای فراموشی تمام آنانی که رفتند تا آینده شهید نشود.
کاش در میان این گریزها ترمزی برای توقف این مشغله ها زده می شد تا گاهی نگاهی به زیر پا بیندازیم.
شاید خون همیشه جاری شهیدان تلنگری شود برای جبران ... جبران همه ی فرار ها ... فرار از مسؤولیت فهمیدن و عمل کردن، فرار از حفظ آرمان ها و اعتقادات ... و مجموع آن چیزی که هدف انقلاب و هشت سال دفاع مقدس بود.
شاید عشق به پایان رسیده باشد اما خون شهیدان را هرگز پایانی نیست.
........................
پایان نماز که آغاز می شود سخنران اعلام حرکت به سمت مزار شهدای گمنام می کند.
بعضی تازه یادشان می آید که پنج شهید گمنام مهمان همیشگی دانشگاهشان هستند، بعضی حتی می پرسند: کدام مزار؟ .... گاه آن قدر گذرگاه ها دل مشغولی می آورد که حتی تماشای مزار شهیدان هم فراموش می شود.
اما در این میان هستند کسانی که مشتاق تازه شدن دیدار هستند، دیدار آن سنگ قبر سیاه با دست نوشته های سید شهیدان اهل قلم ...
دیدار شهدای گمنام؛ فرزندان روح الله.
حرکت از مقابل در مسجد دانشگاه آغاز می شود ... برادران پیشاپیش خوهران حرکت می کنند، شرمندگی ها در کاسه دل قرار می گیرد و دانشجویان، سر به زیر روانه مزار می شوند.
شروع هفته دفاع مقدس بهانه خوبی برای انعقاد پیمان های مجدد با آن مردان آسمانی است ... مردانی که شهادت، هنرشان بود...مردانی که آرام آرمیده اند.
هرروز که بی تفاوت از کنار آرامگاهشان گذر می شود، کاش می دانستند که چشمانی خیس محتاج دیدن همان قطعه سنگ آسمانی است.
حال که به رسم مادرشان گمنام رفته اند، باشد که دانشجویان دانشگاهی که به نام پیشوای آنان، امام خمینی (ره) نام گذاری شده است جبران اشک های مادر کنند، جبران حرف های مردانه پدری که شاید دیگر زمینی نباشد...
باشد که غبار روبی شهدای دانشگاه و مراسماتی از این دست یادآور مردانگی ها و ایثار ها باشد.
سپاس از اداره شاهد و ایثارگران دانشگاه برای ایجاد دقایقی با مردان خدا.