در این مراسم دو نفر از اعضای هیئت علمی رشته زبان وادبیات فارسی ،دکتر سید اسماعیل قافله باشی و دکتر رضا سمیع زاده سخنرانی کردند.
دکتر قافله باشی، عضو هیات علمی گروه زبان و ادبیات فارسی،نخست درمورد مقام ممتاز شاعر حکیم ابوالقاسم فردوسی و درمورد تاثیر ایجاز در بلاغت شاهنامه سخن گفت و در ادامه دکتر رضا سمیع زاده درمورد ویژگی های دیگر فردوسی وشاهنامه به مواردی ناب اشاره کرد.
دکتر سمیع زاده درمورد شگرد فردوسی در به کاربردن از سنن ادبی که لازمه آشنایی و الهام پذیری شاعر از آنست و اینکه او مانند دیگر شاعران که به حالتی یکنواخت استفاده سنن ادبی در آثارشان که تکررآن موجب دلزدگی و گاه ابتزال شده است،از سنت ها استفاده نکرد بلکه بااندیشه حماسی خود تراشی بر پیکره تکررگرایی ایجاد کرد و ان رادر مسیر درست خود انداخت تا این تراش از آن گوهری باارزش بسازد وجاودانگی ببخشد نه اینکه تکرار و دلزدگی رافراهم کند.
او در ادامه افزود: سنت ادبی پیشرو شاعران است واشنایی با آن لازمه کار شاعری است و همچنین بستر نشانه های الهامی برای شاعران است به همین جهت می توان اندیشه های تاریخی و دوره ای و ارزشی را در آن یافت.
دکتر در ادامه ویژگی های دیگر رابه اختصار بیان کرد که به شرح ذیل می باشد:
- ویژگی دیگر استفاده فردوسی از صنایع ادبی و به عنوان مثال تشبیه سازی بر خلاف عادت شاعران دیگر که معشوق را به گل تشبیه می کنند فردوسی عاشق رابه گل تشبیه می کند و همچنین دوست ندارد عاشق را فردی ضعیف وغصه دار به تصویر بکشد بلکه روحیه حماسی او باعث می شود عاشق را در مقام عشق فردی نشان دهد که از عشق خود غرش سرمی دهد همچو ابر..
- ویژگی دیگری هم اشاره کرد وآن ویژگی جهان بینی اسطوره ای و اقتدار معنا است در اندیشه فردوسی،چیزی که شاعران دیگر نتوانستند به آن دست یابند.